De laatste dag

Dag 23: De ceremonie gisteren was indrukwekkend: heel Denpasar was uitgelopen om hier op het strand massaal een offer te brengen aan de goden. Bali is erg hindoeïstisch en overal staan dan ook offers in gevlochten mandjes.  We nemen aan dat deze offers slechts symbolisch bedoeld zijn, en dat iedereen zich daar ook van bewust is, want zodra de wierook uitgewerkt is staan de poezen, honden,  apen, eekhoorns, vogels en ander gedierte klaar om de zojuist gedoneerde offers op te eten. Alles ziet er hier dan ook goed weldoorvoed uit. Dit gebrek aan goddelijk respect komt overigens niet alleen bij dieren voor. Tijdens de ceremonie hadden twee moslim jongetjes de indruk dat ze de jackpot gewonnen hadden. Onder de neus van alle verbouwereerde Balinesen jatten ze de muntjes en biljetten uit de offerbakjes, om met een dikke stapel flappen naar huis te gaan. :)
Bernard en Jane hebben ongetwijfeld schitterende plaatjes gemaakt van het geheel, maar aangezien het notebookje er nu volledig de brui aan heeft gegeven kunnen we ze niet bekijken, noch op het blog zetten. Gelukkig was de May paparazzi iets subtieler dan sommige andere blanken, die letterlijk met hun camera onder de neus van de offerende mensen gingen zitten en door de menigte kropen op zoek naar het beste plaatje. Stel je voor dat je als goed katholiek je hostie gaat halen en er staat een groepje Japanners met camera's te vragen of je dat hapje nog eens over wilt doen :). Josephine en ik hebben besloten de dag maar gewoon te beleven.. Indrukwekkend, maar ook erg heet. Vandaar dat zwembad van gisteren dus!

Dag 24:

Vanavond vliegen we naar huis. He bah. Dan is onze schitterende reis echt ten einde. Wel fijn dat jullie voor de gelegenheid 21 graden hebben aangevraagd voor zondag. Dat geeft ons het gevoel alsof we onze koele, geairconditionde kamer instappen :) We worden om 16 uur hier opgehaald, moeten van 22 tot 24 uur overstappen in Kuala Lumpur, om rond half een 's middags Bali-tijd, of half zeven Nederlandse tijd ( want het is daar net zomertijd, geloof ik), 22 uur na ons vertrek hier, aan te komen op Schiphol. We kijken een beetje op tegen die 24 uur reis ( tot Delft), maar gelukkig wil opa Wim de kinderen, die hopelijk wel wat slaap krijgen in het vliegtuig, een dagje opvangen zodat wij wat kunnen bijslapen voor maandag het werk en schoolritme weer begint!

Tot ziens in Nederland, allemaal! X

Ow ja we arriveren met vlucht Mh16 van Malaysia airlines..

Sanur; een stapje richting Holland

Dag 20 (toch?); rond elf uur hebben we een transfer richting onze laatste bestemming,  een badplaats aan de zuidkust van Bali. Genoeg tijd over om 's ochtends nog even aan het zwembad te liggen. Ruim op tijd staan we klaar voor de chauffeur, en we passen net aan met zijn allen in de auto. Al na tien minuten rijden zien onze kinderen echter allebei groen en geel. De rijstijl van de chauffeur is weliswaar lichtelijk agressiever dan die van Joko, maar het ligt vooral aan de vering van de auto (susuki). We beseffen nu pas wat een geluk we gehad hebben met de oude maar taaie minivan de afgelopen weken.. Stel.je voor dat we dit iedere dag gehad hadden.  Jane weet gelukkig Robins ontbijt dit keer netjes op te vangen, en de chauffeur is vol begrip. En bij de tussenstop bij Lake Bratan en het uitzicht over een ander bergmeer komen we weer een beetje bij. We lunchen bij het tempelcomplex met chips en blikjes drinken ( echt respectvol,  maar later maken we het nog even goed). De kids spelen in de speeltuin weer wat kleur op hun gezichtjes en we kunnen verder. We rijden via Ubud en bezoeken een houtsnijderij. De kids spelen met de kleinkids van de man in de mooie tuin terwijl wij er wat moois uitzoeken. Tegen etenstijd komen we aan in het Segara Village resort. En ja, dit is nog mooier dan het vorige. En schoon!

Dag 21:
Ze hebben hier een zwembad met eromheen een ondiep bad waarin allemaal ligbedden staan.  De kids kunnen hier naar hartelust zwemmen en wij naar hartelust luieren. Fien zwemt goed zonder bandjes, en Robin prima met! Jane tawart (= afdingen) met een man en regelt een boot met glazen bodem die ons naar een snorkelplek brengt. We voeren de vissen, wat erg leuk is:

En snorkelen;

En jane oefent met de onderwatercamera; (beter dan een zak over je hoofd, zullen we maar zeggen :) )

Dag 22; het snorkelen op het koraalrif hier is misschien niet heel geweldig, vanwege de opgespoten stranden, maar we ontdekken dat op slechts een meter diepte allemaal zeegras groeit,  iets wat hele specifieke en voor ons nog onbekende dieren aantrekt. Het snorkelen is dan ook hartstikke leuk, tegen alle verwachtingen in. We liggen in de zee en in het zwembad, en in het andere zwembad en in de zee en, je raadt het al; de zee. Voor het eerst hebben we echt last van de hitte, wel 34 graden en geen wolkje te bekennen. Je wordt er haast een beetje lam van. Maar misschien is dat ook gewoon het gebrek aan activiteiten en schema, en de daarbij horende structuur. Zoals je ook moeier wordt van een dag niks in het weekend dan van een dag werken. Er zijn hier een heleboel Nederlanders en haast iedereen is hier blank. Het is erg toeristisch ( althans in vergelijking met Java, in vergelijking met Frankrijk stelt het nog steeds niets voor) en een groot verschil met Java. Hier op Bali is het schoner, mooier, heb je stranden en koraal, maar op Java zag je Indonesië en leerde je de Indonesische mensen kennen. Dit resort zou zo ongeveer overal kunnen liggen, als het maar tropisch is. De prijzen zijn hier ook weer haast Europees.. Maar ik moet toegeven dat dit voor de kinderen leuker is. Vriendjes en vriendinnetjes uit Nederland, zwembad waar ze geen kwaad kunnen en niemand wil met ze op de foto :)

Maar het voelt echt als een stap dichter bij Holland.. Maar dan een tikkeltje warmer!

Dag 23; Vandaag is er een  ceremonie voor het aankomende  Balinees nieuwjaar. Maar daarover later meer, want ik duik nu het zwembad in met Fien!

permeturan; snorkelland!

Wat een schitterend hotel hebben we hier! Alweer! Met als grote verschil met alle vorigen dat dit resort aan het strand ligt, en dat we met 100 stappen in de oceaan liggen. Onze kamers hebben hemelbedden, een openlucht douche en een overdekte maar openlucht wastafel en wc. Er is ruimte om te rennen voor de kids voor de deur.   Dat maakt het nog meer vakantie.

 We liggen afwisselend in de zee en in het zwembad,  of als we even een gaatje hebben in een zitzak op het strand.  Voor ons hotel ligt een biorif, en er valt van alles te zien. Jane heeft het snorkelen ontdekt en kijkt haar ogen uit. En niet alleen zij snorkelt er op los, Fien doet ook gewoon mee. Bril op, snorkel in, zwemband om en ze kan uren snorkelen.

Wat leuk om dit samen met onze dochter te kunnen delen. Vanochtend, dag 19, hebben Bernard en ik twee duiken gemaakt bij Mengalan eiland. Alleen al de baai waaruit we vertrokken met de boot was geweldig  mooi. Wat een omstandigheden om te duiken; blauwe lucht, groene bergen, vulkanen op de achtergrond,  helderblauwe warme zee, witte stranden, eiland waar de herten op langs lopen, kalme golfjes en 30 meter zicht onderwater.. Mooi koraal, veel vissen, pigmee zeepaardjes ( 5mm groot) , kleurrijke zeeslakken, grote tonijnen; dat waren twee schitterende duiken!

's Middags weer bij het hotel doorgebracht in de zee en het zwembad.  Volgens mij hebben we meer uur in het water doorgebracht dan erboven!
We eten verse tonijn van de grill met  mocktails en milkshake op het strand :)

De sterrenhemel is hier ook een lust voor het oog! Zo helder hebben we het nog nooit gezien. Boven ons doucheje straalt Orion ons tegemoet, zelfs de Orionnevel is met het blote oog duidelijk en gedetailleerd te zien.. En op de foto te zetten.. Kom je ook, Wim? Ze hebben ook mooie vogelspot expedities :)
Morgen vertrekken we om elf uur naar ons laatste hotel; zou Sanur ook zo mooi zijn?

Ps. Meer foto's zal ik later toevoegen!

de oversteek naar bali..

Dag ehh.. 18?
Vandaag verlaten we Java, met een beetje zielenpijn, maar niet voor we een stop maken bij de mooiste sawah terrassen tot nu toe. We vragen aan de eigenaar of we een rondje mogen lopen op de velden, en hij vindt het maar wat grappig, die blanken die foto's komen maken van zijn dagelijks werk. Maar met de Gunung Rawu en de Gunung Ijen op de achtergrond is ons plaatje helemaal compleet.

Bij de oversteek naar Bali hadden we een beetje Teso verwachtingen, ok, het zijn wat grotere eilanden, 100 miljoen mensen op Java en geen idee hoeveel op Bali, dus misschien dat het allemaal wat massaler zal zijn. Maar het is compleet het tegenovergestelde: een klein roestig veerpontje waar misschien 20 auto's op kunnen, wacht ons op. De oversteek is maar een kippenstukje, maar aangezien er onderweg nog wat gerepareerd moet worden en wat gelast, duurt het toch een paar uur.

Over opvallend schone wegen rijden we door het nationale park naar het hotel in Permeturan. Daar nemen we afscheid van onze chauffeur Joko. Hij is van grote waarde geweest voor het succes van onze reis, en Robin en hij zijn echte maatjes geworden. Het klinkt gek, maar we zullen hem best missen! 

kalibaru 2

Dag 17;
Na gisteren een hele dag geluierd te hebben, hebben we vandaag rustig aan de draad  weer opgepakt door een ochtendexcursie te maken naar de plantages. Op weg daar naar toe mochten we een basisschool bezoeken (ja, hier moeten ze op zaterdag ook). Ze hebben ons leren tellen in het Bahasa, we hebben sommen op het bord geschreven en genoten! En onze potloodjes uitgedeeld.

De koffieplantages, nootmuskaat bomen, cacao, klapperbomen, rubberbomen en vanilleplanten waren erg interessant,  maar nog leuker waren de fascinerende beesten die we tegen kwamen. Grote gele spinnen; giant wood spider), kleine torretjes die Bernard gevangen had en die giftig bleken te zijn, kalongs en een heuse slang. Maar 30cm lang, maar toch..

Maar dat is nog niets met wat er in en rond onze cottage dwaalt. Een leguaan, tokehs, gifgroene kikkers, bidsprinkhanen,  vlinders, libelles, een varaan en een grote slang. Doordat het een paar dagen 's middags regent, krijgen de dieren het koud en als het zonnetje dan schijnt, komen ze allemaal opwarmen!   Ik zal proberen zo wat foto's erbij te zetten.

Morgen nemen we de boot naar Bali. Vanavond hebben we Java in stijl afgesloten met een overheerlijke rijsttafel! Enak sekali!!

vulcano sunrise

Dag 14: Bromo-vulkaan.Om 1 uur 's nachts staan we klaar voor een excursie om de zonsopgang boven de Bromo-vulkaan te bekijken, met alle warme kleren die we bij ons hebben in een tasje mee. Het schijnt koud te kunnen worden, op die hoogte in de wind, zelfs tot aan het vriespunt. We rijden twee uur met de bus naar de voet van de bergen ( geen traffic jam, wat heerlijk!) met haarspeldbochten omhoog, en dat in het pikkedonker. Als we aankomen zijn we behoorlijk sufjes. Onze chauffeur rijdt door het verlaten dorpje op zoek naar een Jeep-verhuurmeneer waar nog licht brandt. Uiteindelijk belt hij er maar gewoon een wakker. De Jeep wordt voorgereden en opgewarmd door de zoon, in onze ogen een jaar of 14,  en een prijs wordt afgesproken. Met drie man moet de zijdeur geopend worden ( beetje kapot) en zo ook voor de achterdeur. Vader kijkt nog eens op zijn klok en wijst naar zijn zoon; jij mag deze toeristen even gaan meenemen. We stappen in en met grof geweld krijgt hij de Jeep in de juiste versnelling. Bij het beginpunt stapt onze chauffeur enthousiast uit om met zijn maatjes te gaan praten. Waarschijnlijk om te vertellen dat hij voor het eerst alleen de vulkaan op mag met klanten, of misschien wel om te vertellen dat hij over een paar jaar op mag voor zijn rijbewijs.. :) Dat biedt vertrouwen. We denken even aan onze kindjes, die lekker met Jane liggen te slapen in de hotelkamer, maar voor we ons echt zorgen gaan maken zijn we al bij het uitzichtpunt aangekomen. Een klein stukje klimmen en we komen aan op een winderig topje van een berg onder de sterrenhemel. Een volle maan schijnt ons bij en vaag zien we de omtrekken van de vulkanen in de verte. We zijn er al om half vier 's nachts en een van de eersten ter plaatse, dus we kunnen het mooiste plekje kiezen.

En dan is het wachten geblazen.. Tegen de man die jassen verhuurt zeggen we nog stoer; " nee hoor, wij zijn Hollanders, wij zijn wel wat gewend. Voor ons is dit warm!" Maar nog is het best koud. We trekken alles aan wat we bij ons hebben, en worden super beloond! Wat een schitterende zonsopkomst! Iedere minuut biedt een nieuw scala aan kleuren en maakt het uitzicht nog spectaculairder.. Schitterend

!Na de zonsopkomst rijden we het dal in richting de vulkanen zelf. We beklimmen de Bromo, een nog actieve vulkaan met brede kraterrand, die nog altijd sulfur wolkjes uitblaast en het bijbehorende heerlijke ( rot) luchtje verspreidt! Als je niet bang bent uitgevallen, kan je een heel eind over de kraterrand wandelen, zij het niet dat de lucht niet ijl is en je behoorlijk benauwd wordt van de stinklucht.. Maar het is wel mooi, op het randje van de vulkaan! Living on the edge..

Na een uurtje dalen we weer af en laten we ons terug naar het hotel rijden, waar we om elf uur aankomen en de kids met Jane in het zwembad treffen.. Wij zijn moe, maar voldaan! Lekker aan het zwembad liggen in de zon, is alles wat ons nog rest vandaag. Nou ja, en een lunch bij toko Oen dan!Die lunch bij Toko Oen hebben we omgezet in een vervroegd diner. Samen met onze chauffeur Joko bestudeerden we de Hollandse (!)menukaart en kozen we wat heerlijks uit. Er is nog niet veel veranderd; al sinds 1930 brengen zij gezelligheid bij Toko Oen!

kalibaru

Na een lange reisdag over hobbelwegen en langs vulkanen zijn we aangekomen in Margo Utomo resort in Kalibaru. Niet diegene waar Jane, Irene en opa en oma 21 jaar geleden geweest zijn, maar een nieuw gebouw met uitzicht op de berg en een heerlijk zwembad. Het eerste hotel dat niet in een grote stad ligt. Het lawaai is hier enorm; de snelstromende rivier, de krekels, de tjitjaks, de kolibries, allemaal roepen ze om het hardst. Vandaag (vrijdag, maar ik heb geen idee meer hoeveelste dag het is) doen we helemaal niets.. Bij het zwembad liggen,  en proberen met de gebrekkige wifi dit verhaaltje te plaatsen. Soms is het een beetje een blog aan ons been, dit blog; het kost uren omdat het notebookje traag is of weigert ( alles wordt dus met de telefoon gedaan, piepklein scherm en geen idee of ik spelfouten maak) en de verbinding is haast overal slecht..
Ow ja, Fien zwemt los, ook op haar buik!

Solo, Malang
Op onze laatste dag in Solo maakten we een uitstapje naar Candi Sukuh: Een Hindoeïstische tempel met erotische afbeeldingen. Hier werden we niet verplicht om bedekkende kleding te dragen. . . .!! De grootste tempel had iets weg van een Mexicaanse tempel. In hoeverre hebben de verschillende culturen eeuwen geleden de kunst bij elkaar afgekeken?? Hoe stonden ze met elkaar in verbinding?? In ieder geval hebben we weer wat opgestoken :) Daarna doken we weer in ons tropisch zwembad, heerlijk verfrissend!! We sloten de dag af met een etentje in het visrestaurant naast het zwembad. Veel van het lekkers dat we bestelden was echter niet aanwezig. . . Iedere keer kwam de ober terug met de mededeling: "Maaf Ibu. (sorry), tida ada. . . (er is geen). . .  " We hadden weinig vertrouwen in wat we voorgeschoteld kregen...Uiteindelijk viel het allemaal mee en smaakte het eten goed.

Vanuit Solo reisden we per trein door een fraai landschap met talloze rijstvelden.
In dit deel van Java kan er drie keer per jaar rijst geoogst worden en we zien daardoor Sawah's in kleur variëren van lichtgroen (jong en kleine plantjes in het water) tot donkerder groen en uiteindelijk geelgroen als de rijst rijp is. Een uitgebreid irrigatienetwerk zorgt ervoor dat de rijstvelden drassig blijven zolang dat nodig is. Landarbeiders staan vaak tot hun middel in het water te ploeteren! Even verderop loopt een heel ploegje arbeiders over de smalle dijkjes langs de sawah's Vaak zijn ze getooid met een ronde puntige hoed, zo-een die we thuis als lampenkap hebben!

In Jombang werden we opgewacht door onze chauffeur Joko. Robin en hij zijn dikke vriendjes geworden en Robin beschouwt hem als een surrogaat-opa! Op weg naar Malang reden we in een stromende regen naar een gebied hoog in de bergen, met een enorme waterval. Gelukkig was het net droog geworden en vervolgens lieten we ons nat sproeien door de waterval. Een tweede attractie hier waren voor ons de apen die er rondhingen. Eentje droeg een baby-aapje bij zich en dat werkt heel vertederend!!

Na afloop de lunch gebruikt in een restaurantje vlak bij Malang (Batu). Hier aten we heerlijke sateh kambing (geit). In Indonesie kan je als je wilt drie keer per dag warm eten. In alle hotels die we bezocht hebben werd naast het Europese ontbijt (muesli, pannenkoeken, broodjes en dergelijke) ook warm eten bij het lopend buffet aangeboden: variërend van eenvoudige bami en nasi tot soto ayam, sajoers en nog meer hete en minder hete gerechten! We eten ons klem daaraan!! Alweer in de stromende regen reden we Malang binnen. Hier en daar waren de straten in kleine riviertjes veranderd zo hard regende het, maar bij het hotel was het weer droog. Ook hier hebben we weer twee schitterende kamers met een tussendeur, een fantastisch uitzicht op een binnentuin met waterpartij en fraaie orchideeen als saprofieten op de bomen in de tuin. Het zwembad in de binnentuin ga ik morgen met Josephine en Robin uitproberen. Bernard en Adriella gaan vannacht naar de Bromo.
Tot later maar weer.

Ons tropisch zwembad en uitzicht vanuit onze suite

Zaterdag en zondag stonden in het teken van tempo dulu.
We bezochten Semarang en reden regelrecht naar het Elisabeth ziekenhuis.De plek waar ik geboren ben. Het gebouw was direct herkenbaar en in de verzengende hitte hebben we daar enkele foto's gemaakt. Adriella heeft zelfs de binnenkant van het ziekenhuis bewonderd omdat Fien hoognodig moest plassen. . .! Daarna zijn we op zoek gegaan naar de Jalan Argopuro 23. Na even heen en weer gedraai door de drukke straten van Candi stonden we stil bij nr 23. Ik herkende eerst niets van wat ik 21 jaar geleden gezien heb. Waren de nummers soms veranderd? Foto's van weleer werden erbij gehaald, maar daar werden we niet wijzer van en ook de man in de straat kon ons niet helpen. Tot slot toch maar bij nr 23 iemand aangesproken, (Fien moest alweer naar de WC). en langzamerhand zag ik iets bekends., De bungalow van weleer heeft een puntdak erbovenop gekregen en er is een enorm stuk aangebouwd. Het originele huis van de buren links ervan is deels afgebroken en wordt gerenoveerd. De grote louvre deuren/ramen waren nog te zien. Rechts van de bungalow is een hoge muur opgetrokken en er is niets daarachter te zien. Door al die vernieuwingen was er nog nauwelijks iets te herkennen uit vroegere tijden. En toch was het bijzonder om er geweest te zijn. Daarna ging onze zoektocht verder naar Pandean Lamper de buurt en het huis waar mama/oma haar jeugd heeft doorgebracht. Hier hebben we heel  lang rondjes gereden door de buurt, zelfs door kampongachtige straatjes en ik kon me niet voorstellen dat hier ergens het huis van opa en oma gestaan heeft. . . .
Uiteindelijk kwamen we in een grote drukke straat met enorm veel verkeer, kabaal uit luidsprekers en een grote mensenmassa die zich verzamelde rond een met rode vlaggen versierd podium. De partij van Megawattih was op verkiezingscampagne. Een paar huizen verderop vonden we het ouderlijk huis van mama. Het hek was gesloten en de voortuin (21 jaar geleden een puinzooi van oude motoren en brommers) was helemaal opgeruimd. De bewoners waren afwezig, maar de "bewakers" lieten ons binnen. Na enige aarzeling mochten we voorbij het platje komen en een klein kantoortje fotograferen. Wij wilden natuurlijk meer en voordat die lui nee  konden zeggen stonden we al in de gang waar de vroegere slaapkamers van mama en haar zusjes en opa en oma van Hooydonk waren.
Verdergaan durfden we niet omdat het huis met camera's zou zijn bewaakt. We hebben foto's gemaakt in de gang en van de vloer die mama altijd moest dweilen!
Na deze lange zoektocht in het hotel afkoeling gezocht in het zwembad.

De volgende dag reden we terug naar het zuiden richting Salatiga. Hier was het enige aanknopingspunt "het Pandhuis" . Volgens zeggen zou iedereen in Salatiga weten waar dit lag. Nou niet dus!!! We werden van het kastje naar de muur gestuurd door jong en oud. Niemand kende het gebouw. Het werd al warmer en onze chauffeur draaide geduldig zijn rondjes door de straten van Salatiga. Om er wanhopig van te worden! Uiteindelijk stonden we weer bij ons eerste kruispunt in Salatiga. Daar wist uiteindelijk iemand te vertellen dat pandhuis hetzelfde was als pagadaian en jawel, dat gebouw staat hier om de hoek!!!!
Onherkenbaar veranderd: in de grote voortuin is voor het oude huis een nieuw pandhuis gebouwd. Van het oude woonhuis was nog een louvreraam herkenbaar ; de bijgebouwen zijn afgebroken en het puin is in de oude tuin gestort waar het onkruid welig tiert. Zonde!
Het oude pandhuis lijkt zo te zien niet meer in gebruik. de loketten zijn van houten schotjes voorzien en het kantoor daarachter is een bewaarplaats van brommers e.d van de huidige eigenaar (die overigens ook niet aanwezig was) Ik denk dat dit oude gedeelte spoedig ook wordt afgebroken of voor iets anders wordt gebruikt. Wat goed dat we 20 jaar geleden alles nog intact hebben gezien!!! Onder de schaduw van een grote cherrieboom vlak voor de loketten heb ik wat as van papa verstrooid. . . en hem nogmaals slamat jalan en slamat tingal toegewenst. . . .Blij dat onze missie geslaagd was, reden we door naar Solo. Ook hier doken we gelijk in een supermooi tropisch zwembad. Volgens Bernard de mooiste die hij ooit gezien heeft, werkelijk schitterend! Ook de hotelkamers zijn zeer ruim en van alle gemakken voorzien!
We blijven twee dagen in Solo en daarna gaan we per trein naar Jombang, waar we opgehaald worden en daarna doorrijden naar Malang.
Later meer.

yogyakarta; borobudur, kraton, drini beach en fiets

Dag 5Vandaag zijn we na een korte vliegreis in Indonesië aangekomen. De vliegreis was maar 2,5 uur, maar met transfer, inchecken, wachten, vertraging omdat het vliegtuig een nieuwe band nodig had, bagage ophalen ( gewoon, in een zijkamertje) en wederom transfer naar het hotel, ben je er toch de hele dag mee zoet. Gelukkig komen we op tijd aan om nog lekker een paar uurtjes in het zwembad te liggen. Nu voelt het echt als vakantie! Schitterend hotel, met ruime kamers (zo groot als onze woonkamer!) en wederom met verbindingsdeur tussen de twee kamers. Tel daar de schitterende binnentuinen, de aangename warmte, de sfeer ( mooi bewerkte donker houten deuren en meubelen) en de ambiance van de lichtjes in het donker bij op, en je begrijpt ongeveer hoe wij ons voelen.. Halleluja! ( of de moslim variant daarop dan, om in de sfeer te blijven). En wat zijn de mensen hier vriendelijk! Onze chauffeur heet Joko, een heel aardige man die goed engels en een aardig woordje nederlands spreekt en geweldig vriendelijk is! Jane en hij hebben meteen een soort eigen brabbeltaaltje ontwikkeld; een soort neder-bahasi-engels ( bledar-bledur). Ze pikt het Indonesisch bijzonder snel weer op en we kunnen ons aardig verstaanbaar maken. Hoewel ikzelf ( Adriella) een soort blokkade blijk te hebben voor de taal.. de klanken, de woorden, je kan het tien keer herhalen maar het blijft jawajawa voor mij. Nou ja, zoals mijn moeder zou zeggen, soedah.. De kids roepen: Pagi.. en terima kasi! En Robin roept van .. dua tiga ( Want ze tellen altijd als ze een foto maken, en aangezien ze allemaal met de kids op de foto willen, krijgen ze dat nogal vaak te horen :)). We eten in het hotel lekker Indisch, soto en sateh en ayam ca brocoli, en Robin valt pardoes in zijn stoeltje in slaap. Hij slaapt lekker de hele nacht door en wij ook, want om 8 uur de volgende ochtend worden we opgewacht  om naar de Borobudur te gaan!

Dag  7 ( ik heb me ergens vergist hiervoor in de dagen en er een overgeslagen): Gek genoeg is het hier helemaal niet lastig om om 6 uur op te staan. Het is al vol licht, lekker warm en de dag lacht je toe. We pakken de spullen in en gaan ons te buiten aan het ontbijt. Soto Bandung, nasi, tempeh, allerlei heerlijkheden komen voorbij. En voor onze ontzettend verwende westerse kinderen zijn er ook cornflakes en donuts. We vertrekken voor een anderhalf uur durende rit naar de Borobudur. Ook dit soort ' lange' ritten slinken tot niks met een goede chauffeur, comfortabele airco en een schitterend uitzicht. Zeker als de vol reclame behangen huisjes lang de weg plaats maken voor rijstvelden, cassave bomen, laag uitgesneden riviertjes met aan beide kanten bush, motorrijders behangen met rijstsprieten, en het uitzicht op mount Merapi, de actieve vulkaan die tegen de hemel op rijst. De ingang van de Borobudur, een boedistische tempel van lavasteen, is omringd door winkeltjes en kooplieden, die je hun souvenirs willen aanbieden. Nou ja, aanbieden / proberen in je handen te duwen. Het is raar, als je erover nadenkt. Velen zijn hier zo arm, en dan komt er zo'n blanke aan ( wat hier sowieso al een attractie op zich is) en die heeft genoeg geld om je op slag miljonair te maken zonder er zelf iets van te voelen. Daar zou ik ook boven op springen, als het andersom is. Het is ook de bedoeling dat je gaat ' afdingen' ( ze roepen het allemaal in het nederlands), maar ik heb een beetje moeite met het concept. Het zal me een worst wezen of ik nu 60 of 80 cent betaal voor een tas, en meestal betaal ik meer dan ze vragen. Maar dat moet je niet te vaak doen, want dan wordt je door steeds meer verkopers aangevallen. En naast het feit dat ook onze geldvoorraad niet eindeloos is, en de hoeveelheid verkopers zo ongeveer wel), meer prullaria kunnen we gewoonweg niet meenemen.    De Borobudur zelf is indrukwekkend! Na er veel over gelezen te hebben is het onwerkelijk om er zelf te staan. Je moet de tempel met de klok mee beklimmen, van de onderste lagen tot de bovenste, die symboliseren hoe je kan transformeren tot boedha. Op de onderste laag is het de bedoeling dat we onze verlangens achter laten, maar het verlangen naar een groot glas koud water begint eigenlijk alleen maar toe te nemen, naarmate de klim vordert :). De kinderen vinden de stripverhalen op de wanden van de tempel wel fascinerend, maar zijn toch vooral meer geinteresseerd in het beklimmen en springen van de traptreden, wat maakt dat je ze goed in de gaten moet houden en we de verhalen van de gids misschien niet de eer hebben kunnen bewijzen die hij had verwacht. Maar het is een leuke, jonge, flexibele student en hij kijkt vol vermaak toe hoe we heen en weer rennen, foto's maken, op heilige beelden klimmen, drinken, meewerken aan een middelbare school project voor Engels, klauteren, drinken, foto's maken, met tientallen onbekenden op de foto gaan ( one more, please, ya?) en enorm genieten van het prachtige gebouw! Ik vrees dat het voor de overige gidsen nog veel frustrerender was, want al hun gasten waren totaal niet meer geinteresserd in de Borobudur, en maakten alleen nog maar foto's van ons! :)  Hoewel de jaartallen, het aantal beelden en de preciese geschiedenis van het gebouw me niet helemaal zijn bijgebleven, heeft het een blijvende indruk op me achter gelaten. Vooral de stoepahs bovenop, met het schitterende uitzicht. En de opluchting om beneden op een grasveld met een lekker briesje in de schaduw het gebouw in zijn geheel te kunnen bekijken. Als we rond een uur of twee thuiskomen ( ja, het voelt als thuiskomen) duiken de kids met mama lekker het zwembad in en gaan Jane en Bernard verder de stad in om een zilversmid te bezoeken. En het heeft wat jaren geduurd, maar die avond heb ik eindelijk een sieraad van een half miljoen gekregen! :)

 Dag 8: 's Ochtends bezoeken we, als brave toeristen, de Kraton, oftewel het paleis van de Sultan. We betalen totaal ongeveer 4 euro aan toegangskaartjes en krijgen er een Nederlands sprekende gids bij. Een trotse, aristocratisch uitziende Javaan, met een kris in een band op zijn rug. Hij vertelde dat zijn grootvader en vader ook krijgers waren van de sultan en altijd in de Kraton gewerkt hebben.Deze twee voorouders van hem zijn allebei 120 jaar en meer geworden!!Hijzelf is nu al 65 jaar . . .De arme man had een heel interessant verhaal, maar de pech dat met ons er ook een hele middelbare school op studiebezoek was, en die uiteraard allemaal met ons op de foto wilden.. We hebben een verplicht cultureel schoolreisje ineens een stuk interessanter gemaakt! Het paleis ( waar de prinsesjes wonen, zo vertelden we Josephine) was zeker interessant, vooral de stukken over Sultan de negende die in Nederland gestudeerd heeft. We hebben mooie foto's gemaakt en leuke souvenirs gekocht en nog een stuk van een gamelang voorstelling gezien!

Daarna besloten we om de andere geeikte bezienswaardigheden over te slaan en in plaats daarvan twee uur door de bergen naar de kust te rijden, want we hadden ergens gelezen dat daar mooie stranden waren. De reis ernaartoe was al een beleving op zich! Het uitzicht op de berg, de wegen, de sawah's in de valleien van de bergen. Dit zijn plekken waar nauwelijks toeristen komen, en zeker geen blanken, en helemaal niet in het regenseizoen ( Wat gek is, buiten het seizoen drogen alle rijstvelden op en is het werk voorbij) . We stopten om foto's te maken, en de mensen die op de rijstvelden werkten kwamen allemaal naar ons kijken. We kregen fruit aangeboden, rambutan en hebben als dank onze lunch teruggeven ( een doos vol lekkere broodjes), en mochten in de tuin kijken hoe de rijst verwerkt wordt. Wat een gastvrijheid en een vriendelijkheid bij alle mensen hier. Bij de tweede sawah waar we stopten om te fotograferen, mochten Jane en Bernard zelf meehelpen. Tot groot vermaak van de werkers sjouwt Bernard de zakken mee in de vrachtwagen. Hoewel de mannen hier minstens een kop kleiner zijn dan Bern, doen ze er zeker niet voor hem onder qua sterkte! En dan komen we eindelijk aan bij het beloofde strand. En ik kan zeggen; het was nog veel mooier dan verwacht. Een wit zandstrand omringd door hoge kliffen. Brekende metershoge golven op het rif, kleurige vissersbootjes op het strand, een rotseilandje voor de kust waardoor het strand beschermd  wordt tegen de hoge golven en een ondiepe baai creëert met opgewarmd water om in te pootjebaden ( ook veilig voor de kids). Doorkijkjes onder de rotsen en de mooiste schelpjes en stukjes koraal wachtend om gevonden te worden. En dat paradijs hadden we helemaal voor onszelf! Zonder twijfel de mooiste plek waar we ooit geweest zijn. Ik zou zeggen, bekijk de foto's ( in het echt is het nog veel mooier!) en zorg dat je er ook komt. Dit moet je een keer in je leven gezien hebben.. Ow ja, je kon het eilandje ook nog beklimmen om het uitzicht van boven te bewonderen.

Dag 9:Vandaag hebben we een door het reisbureau aangeraden fietstocht op het programma staan. Smaragd reizen biedt hier al jaren reizen aan en hebben op een gegeven moment fietsstoeltjes voor kinderen deze kant op gestuurd. Een half uurtje buiten de stad komen we aan bij de vriend met de fietsen en lopen we een rondje over de ochtendmarkt.

Daar staan ongelofelijke hoeveelheden voedsel ( krijgen ze dat wel op iedere dag? ) en we mogen overal proeven. We kopen selendangs ( Indonesische draagdoeken voor baby's) en krupuk om thuis te bakken en crocs voor robin ( 1 euro). Daarna krijgen we een kopje thee bij de meneer thuis met bakken vol heerlijkheden als balu-balu, lemper ( speciaal gehaald omdat ik zei dat ik dat zo lekker vond), tempeh, matabah, kwe lapis, schalen vol en veel te veel om allemaal op te eten.

Daarna stappen we op en fietsen we langs de sawahs en door de kampung, en stoppen bij verschillende huizen de lokale ambachten te bekijken, zoals het maken van tempeh, of traditioneel javaanse huizen. De kinderen spelen in een tuin vol avocado bomen, durian bomen, koffieplanten, bananenbomen, papayabomen, chili pepers, gemberplanten, bamboe en loslopende kippen. In de schaduw van de bomen tekenen ze in de aarde en spelen met de lokale kinderen. Net zoals  Jane, al die jaren geleden, dat met haar zussen deed. En waarschijnlijk net zo zonder besef van de schitterende omgeving om hen heen.. Heerlijk! We geven veel van onze potloodjes weg als dank voor de gastvijheid. We spelen bij een ander huis tussen de bamboe en wassen daar onze handen in het riviertje. Na een paar uur, waarin we hooguit 3 kilometer afgelegd hebben, komen we weer aan bij het huis en stappen we, na een tweede ' helping' van de heerlijkheden, in de heerlijk koele bus om de laatste middag in yogyakarta aan het zwembad door te brengen en met het schrijven van dit verhaal. Als afsluiting in diner in het prieeltje en de volgende dag op weg naar Semarang!