Zaterdag en zondag stonden in het teken van tempo dulu.
We bezochten Semarang en reden regelrecht naar het Elisabeth ziekenhuis.De plek waar ik geboren ben. Het gebouw was direct herkenbaar en in de verzengende hitte hebben we daar enkele foto's gemaakt. Adriella heeft zelfs de binnenkant van het ziekenhuis bewonderd omdat Fien hoognodig moest plassen. . .! Daarna zijn we op zoek gegaan naar de Jalan Argopuro 23. Na even heen en weer gedraai door de drukke straten van Candi stonden we stil bij nr 23. Ik herkende eerst niets van wat ik 21 jaar geleden gezien heb. Waren de nummers soms veranderd? Foto's van weleer werden erbij gehaald, maar daar werden we niet wijzer van en ook de man in de straat kon ons niet helpen. Tot slot toch maar bij nr 23 iemand aangesproken, (Fien moest alweer naar de WC). en langzamerhand zag ik iets bekends., De bungalow van weleer heeft een puntdak erbovenop gekregen en er is een enorm stuk aangebouwd. Het originele huis van de buren links ervan is deels afgebroken en wordt gerenoveerd. De grote louvre deuren/ramen waren nog te zien. Rechts van de bungalow is een hoge muur opgetrokken en er is niets daarachter te zien. Door al die vernieuwingen was er nog nauwelijks iets te herkennen uit vroegere tijden. En toch was het bijzonder om er geweest te zijn. Daarna ging onze zoektocht verder naar Pandean Lamper de buurt en het huis waar mama/oma haar jeugd heeft doorgebracht. Hier hebben we heel  lang rondjes gereden door de buurt, zelfs door kampongachtige straatjes en ik kon me niet voorstellen dat hier ergens het huis van opa en oma gestaan heeft. . . .
Uiteindelijk kwamen we in een grote drukke straat met enorm veel verkeer, kabaal uit luidsprekers en een grote mensenmassa die zich verzamelde rond een met rode vlaggen versierd podium. De partij van Megawattih was op verkiezingscampagne. Een paar huizen verderop vonden we het ouderlijk huis van mama. Het hek was gesloten en de voortuin (21 jaar geleden een puinzooi van oude motoren en brommers) was helemaal opgeruimd. De bewoners waren afwezig, maar de "bewakers" lieten ons binnen. Na enige aarzeling mochten we voorbij het platje komen en een klein kantoortje fotograferen. Wij wilden natuurlijk meer en voordat die lui nee  konden zeggen stonden we al in de gang waar de vroegere slaapkamers van mama en haar zusjes en opa en oma van Hooydonk waren.
Verdergaan durfden we niet omdat het huis met camera's zou zijn bewaakt. We hebben foto's gemaakt in de gang en van de vloer die mama altijd moest dweilen!
Na deze lange zoektocht in het hotel afkoeling gezocht in het zwembad.

De volgende dag reden we terug naar het zuiden richting Salatiga. Hier was het enige aanknopingspunt "het Pandhuis" . Volgens zeggen zou iedereen in Salatiga weten waar dit lag. Nou niet dus!!! We werden van het kastje naar de muur gestuurd door jong en oud. Niemand kende het gebouw. Het werd al warmer en onze chauffeur draaide geduldig zijn rondjes door de straten van Salatiga. Om er wanhopig van te worden! Uiteindelijk stonden we weer bij ons eerste kruispunt in Salatiga. Daar wist uiteindelijk iemand te vertellen dat pandhuis hetzelfde was als pagadaian en jawel, dat gebouw staat hier om de hoek!!!!
Onherkenbaar veranderd: in de grote voortuin is voor het oude huis een nieuw pandhuis gebouwd. Van het oude woonhuis was nog een louvreraam herkenbaar ; de bijgebouwen zijn afgebroken en het puin is in de oude tuin gestort waar het onkruid welig tiert. Zonde!
Het oude pandhuis lijkt zo te zien niet meer in gebruik. de loketten zijn van houten schotjes voorzien en het kantoor daarachter is een bewaarplaats van brommers e.d van de huidige eigenaar (die overigens ook niet aanwezig was) Ik denk dat dit oude gedeelte spoedig ook wordt afgebroken of voor iets anders wordt gebruikt. Wat goed dat we 20 jaar geleden alles nog intact hebben gezien!!! Onder de schaduw van een grote cherrieboom vlak voor de loketten heb ik wat as van papa verstrooid. . . en hem nogmaals slamat jalan en slamat tingal toegewenst. . . .Blij dat onze missie geslaagd was, reden we door naar Solo. Ook hier doken we gelijk in een supermooi tropisch zwembad. Volgens Bernard de mooiste die hij ooit gezien heeft, werkelijk schitterend! Ook de hotelkamers zijn zeer ruim en van alle gemakken voorzien!
We blijven twee dagen in Solo en daarna gaan we per trein naar Jombang, waar we opgehaald worden en daarna doorrijden naar Malang.
Later meer.