Na een comfortabele vliegreis, vrijdagmorgen plaatselijke tijd, aangekomen in het Cititel hotel in Kuala Lumpur.
We zitten op de 12e verdieping en hebben een fraai uitzicht op het verkeer en de stad beneden ons.
Ons bioritme is danig verstoord en met name voor de kinderen is dit een niet te begrijpen fenomeen.
's Nachts wordt er gespeeld en voorgelezen en overdag proberen we ze wakker te houden.
Vandaag, vrijdag de 8e was de bruiloft van Edwin en MengLu. Voor deze dag had de bruid 3 prachtige jurken aangeschaft/gehuurd.
Voor elk dagdeel 1. Ook de bruidegom had meerdere pakken tot zijn beschikking. De bruidegom, Edwin, moest zijn bruid wel eerst veroveren.
Daarvoor werd hij aan verschillende testen onderworpen, bijgestaan door de "brothers" broers en fam van Edwin.
De tests werden afgenomen door vriendinnen van de bruid. Als een test goed doorstaan was kon de bruidegom door naar de volgende ronde, was hij "gezakt"
dan volgde er een straf voor de hele vriendenkring in de vorm van een sneetje brood belegd met iets zoet, zouts, bitter en zuur,
Na goedkeuring door de vriendinnenjury en een telefoontje naar de bruid, die alles gevolgd had, kreeg Edwin de sleutel van de kamer van de bruid en werd het paar herenigd. De ringen werden aan de vingers geschoven en het nieuwbakken bruidspaar maakte zich klaar voor de theeceremonie.
Aan de oudere familieleden, te beginnen bij de oudste, werd om de beurt een kop thee door het bruidspaar aangeboden als teken van respect.
Na afloop van deze ceremonie kregen alle gasten een lunch aangeboden. Wat was het bijzonder om dit mee te maken! En erg lekker, in de schaduw in de pas geverfde tuin van meneer en mevrouw au koh Leng, de ouders van MengLu. Het was ook een eer dat Bernard zo'n rol kreeg toebedeeld en dat Josephine het bruidsmeisje mocht zijn. Iedereen wilde met de kinderen op de foto. Josephine 's Engels gaat hard vooruit, en zelfs Robin snapt wat er bedoeld wordt met; take picture? Together? Zelfs de officiële fotograaf liet zijn canon camera even alleen om een selfie met Josephine te maken op zijn telefoon :). Gelukkig maar dat Josephine niet verlegen is. Na de lunch gingen we in colonne - volg de hello Kitty auto- terug naar ons hotel, om daar opnames te maken van het ouderlijk huis van Edwin ( de hotelkamer) of in ons geval; compleet uitgeteld op bed te gaan liggen. Om 7 uur treden we aan in het restaurant, ietsjes laat, maar dat lag aan de vriendelijke meneer die ons een lift aanbood, maar vergat te melden dat zijn auto geblokkeerd was door een kapotte taxi. Het was een bijzonder restaurant, pallace, zoals het heette, en dat klopte ook wel. Helemaal berekend op grote bruiloften. Hoewel dit een klein bruiloftje was, kennelijk, voor Chinees Maleisische begrippen, met slechts 80 (!) dinergasten. Tja, had het maar dichterbij geweest, dan waren er KBers genoeg. Maar zoals MengLu zei: Mijn vriendinnen hadden dan weer geen witte bruidsmeisjes op hun bruiloft.. Er kwamen wel 9 gangen op tafel, allemaal bijzonder lekker en allemaal met een bijzondere betekenis. Onze favoriet; de crispy pork. Maar de vissenkop was ook lekker!
Tijdens het diner werden er foto's getoond ( heel belangrijk, foto's, in deze regionen) en ook een filmpje van die ochtend. Bernard schitterde hierin als Heng-tai Tempura..
De kinderen hielden het tot na elven vol 's avonds ( groot voordeel van de jetlag) en vermaakten zich kostelijk. En ze vermaakten ook de andere gasten. We zaten aan tafel met de meiden van de dansgroep van MengLu, hele leuke meiden die gezellig kletsten en zo vriendelijk waren alle gerechten voor ons te vertalen ( Hoewel ik sommige dingen liever niet geweten had :) Zeekomkommer bijvoorbeeld! ). Het is traditie om een chinees bruidspaar geluk toe te wensen door uit volle borst Haaaaaaaaaaaaaaai Sin ( spelfouten voorbehouden) te roepen. Waarbij je de aaaaaa lekker lang aanhoudt. Dat vond Robin geweldig en hij roept nog steeds bij elke gelegenheid; Haaaaaa!
Al met al een fantastische dag! En omdat het zo laat werd, sliepen de kinderen ook nog eens lekker door 's nachts.
Dag 3; niks.
Jawel; niks! Heerlijk bijkomen van de reis, lekker shoppen in de mall, de kids zich uit laten leven in de indoorspeeltuin ( outdoor speeltuinen kennen ze hier niet, erg begrijpelijk, want met 40 graden wil je vooral snel aankomen op je bestemming, laat staan stoppen om te gaan klimmen en schommelen). We halen sushi voor lunch, gewoon omdat het kan en haast niks kost, kopen wat souvenirs, springen op het bed de overtollige energie eruit, doen een middagdutje en gaan rond vijf uur eten met het kersverse bruidspaar en beide ouderparen en Iky, MengLu's zus, die speciaal voor de kinderen komt :). Josephine en zij gaan samen een ijsje kopen en wij kletsen met de ouders van MengLu, nadat we een chinees kinderboekje gekocht hebben. Robin kan het al aardig; Bij ' goe' gaat hij trommelen en de bal noemt hij: tji-oe. Tot groot vermaak van meneer en mevrouw Koh Leng. We gaan eten bij de Indier, roti, Nasi Lemak en andere lekkers. De kinderen stelen de show bij de vele obers en ze krijgen allebei een grote banaan als "beloning". We nemen dan afscheid van de chinese familie. Maar niet voor we ze een keer uitgenodigd hebben op Texel ( Ja, en dat zonder de heer des Texelhuizes te informeren :p ) bij het volgende bezoek aan Nederland. Ons hotel is super, hoewel het een beetje proppen is met zijn allen in die kamertjes, maar warm water hebben we tot nu toe gemist. Nu vonden we dat geen ramp, want we willen niet zeuren, maar Edwin vertelde ons dat hij een paar verdiepingen hoger wel de damp op de spiegel had staan. Nu is hij natuurlijk net getrouwd, dus het kan ook ergens anders aan liggen, maar we vragen het toch maar even na bij de receptie. Dat het Cititel een goed hotel is, dat kan je merken, want de housekeeper is nog eerder boven dan ik zelf. De meneer begint met zijn onderzoek door alle warm water kranen vol open te zetten en met zijn hand onder de kraan te staan. Na een minuut of vijf zo gestaan te hebben, begin ik me af te vragen of housekeeping een lange opleiding is, maar warempel, na nog enkele minuten wordt de kraan dan toch warm! Don't waste water, staat er dan op de muur. :) Zo lang hadden wij het nog niet volgehouden onder de koude douche, maar de warmte is nu wel extra lekker!
Dag 4: Kuala Gandah
Vandaag gaan we een excursie maken naar het tropisch regenwoud in het noordoosten. We worden om 8.15 opgehaald bij het hotel, net als we aan het ontbijt willen beginnen, want onze reisinformatie zei tussen 8.45 en 9.15. We schuiven snel wat naar binnen en gaan naar buiten, waar een heel zenuwachtige chauffeur ons op staat te wachten om ons nog op tijd naar de grote bus te brengen, want ow jeej; the traffic. Maar wat hij niet weet is dat al het verkeer voor ons opzij gaat, want al die tijd dat we in Maleisie zijn staan we nergens vast en rijden we vlot rond ( en rond en rond, want het wegennet is hier geinspireerd door spaghetti). De vlotte rijstijl van de chauffeur maakt dat we ruim om tijd de bus halen, maar ook dat Robin zijn hele ontbijt eruit gooit vlak voor we aankomen. Voor we de boel ook maar op kunnen ruimen zijn we de bus uit gezet en is de man verdwenen, zonder dank of fooi maar met een plasje water op de vloer van zijn bus.. Nou ja. Voor hem zullen we het namens alle westerlingen wel verbruid hebben! Eenmaal in de grote bus hebben we een geweldige leuke gids, vol grapjes en feitjes, zij het af en toe wat lastig te verstaan. We rijden langs de batu caves, waar tin en onyx gewonnen werd, en krijgen zo meteen een mooi zicht op het gouden standbeeld onderaan de trappen. Volgens mij moet dat ook een gave excursie zijn! We stoppen net 400 meter verderop bij een pewterwinkel, omdat ze nu eenmaal een commissie krijgen om ons daar naar binnen te krijgen, en rijden daarna over de bergketen met tropisch regenwoud naar het ' einde van de weg'. Onderweg zien we een groep kleine apen langs de kant zitten! Na 2 uur rijden komen we aan bij het the elefant sanctuary kuala Gandah, waar we kaneelbomen zien en een heerlijke lunch krijgen. Daarna mogen we een half uurtje afkoelen in de bioscoop en naar een film over olifantenreddingen kijken in de omgeving. Vervolgens vermaken we ons kostelijk met het voeren van de babyolifanten, waarvan de jongste 20 maanden is en door Robin en Fien meteen tot favoriet wordt uitgeroepen ( toegegeven, door ons ook). Als het aan de hoeveelheid pinda's , papaya's en bamboescheuten ligt zal ze wel snel groot worden :). Daarna gaan de grote olifanten een bad nemen in de rivier, wat een spektakel op zich in. Na het bad doen ze voor ons wat trucjes in showverband en dan is het tijd voor het leukste onderdeel; de babyolifantjes in bad doen in de rivier. Natuurlijk gaan we allemaal te water met borstel en poetsen onze jumbolino tot hij glanst. Daarna spetteren we hem lekker nat ( en de begeleiders ons, het wordt toch tijd dat we wat gaan afvallen) en gaan we met de babyolifant op de foto. Magisch hoor! Wat een schatje. Ik vraag me toch af welke diersoort er nu intelligenter is, zij of wij. Wij betalen grof geld voor een massage en zij laten zich door vijf man verwennen en krijgen nog geld toe ook!
Al met al een geweldige excursie; een mooie omgeving en een schitterende ervaring! Met wat passen en meten brengen de mannen van de grote bus ons helemaal terug naar ons hotel - gelukkig, want ik geloof niet dat we de man van de minivan nog onder ogen zouden willen komen-.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten