yogyakarta; borobudur, kraton, drini beach en fiets

Dag 5Vandaag zijn we na een korte vliegreis in Indonesië aangekomen. De vliegreis was maar 2,5 uur, maar met transfer, inchecken, wachten, vertraging omdat het vliegtuig een nieuwe band nodig had, bagage ophalen ( gewoon, in een zijkamertje) en wederom transfer naar het hotel, ben je er toch de hele dag mee zoet. Gelukkig komen we op tijd aan om nog lekker een paar uurtjes in het zwembad te liggen. Nu voelt het echt als vakantie! Schitterend hotel, met ruime kamers (zo groot als onze woonkamer!) en wederom met verbindingsdeur tussen de twee kamers. Tel daar de schitterende binnentuinen, de aangename warmte, de sfeer ( mooi bewerkte donker houten deuren en meubelen) en de ambiance van de lichtjes in het donker bij op, en je begrijpt ongeveer hoe wij ons voelen.. Halleluja! ( of de moslim variant daarop dan, om in de sfeer te blijven). En wat zijn de mensen hier vriendelijk! Onze chauffeur heet Joko, een heel aardige man die goed engels en een aardig woordje nederlands spreekt en geweldig vriendelijk is! Jane en hij hebben meteen een soort eigen brabbeltaaltje ontwikkeld; een soort neder-bahasi-engels ( bledar-bledur). Ze pikt het Indonesisch bijzonder snel weer op en we kunnen ons aardig verstaanbaar maken. Hoewel ikzelf ( Adriella) een soort blokkade blijk te hebben voor de taal.. de klanken, de woorden, je kan het tien keer herhalen maar het blijft jawajawa voor mij. Nou ja, zoals mijn moeder zou zeggen, soedah.. De kids roepen: Pagi.. en terima kasi! En Robin roept van .. dua tiga ( Want ze tellen altijd als ze een foto maken, en aangezien ze allemaal met de kids op de foto willen, krijgen ze dat nogal vaak te horen :)). We eten in het hotel lekker Indisch, soto en sateh en ayam ca brocoli, en Robin valt pardoes in zijn stoeltje in slaap. Hij slaapt lekker de hele nacht door en wij ook, want om 8 uur de volgende ochtend worden we opgewacht  om naar de Borobudur te gaan!

Dag  7 ( ik heb me ergens vergist hiervoor in de dagen en er een overgeslagen): Gek genoeg is het hier helemaal niet lastig om om 6 uur op te staan. Het is al vol licht, lekker warm en de dag lacht je toe. We pakken de spullen in en gaan ons te buiten aan het ontbijt. Soto Bandung, nasi, tempeh, allerlei heerlijkheden komen voorbij. En voor onze ontzettend verwende westerse kinderen zijn er ook cornflakes en donuts. We vertrekken voor een anderhalf uur durende rit naar de Borobudur. Ook dit soort ' lange' ritten slinken tot niks met een goede chauffeur, comfortabele airco en een schitterend uitzicht. Zeker als de vol reclame behangen huisjes lang de weg plaats maken voor rijstvelden, cassave bomen, laag uitgesneden riviertjes met aan beide kanten bush, motorrijders behangen met rijstsprieten, en het uitzicht op mount Merapi, de actieve vulkaan die tegen de hemel op rijst. De ingang van de Borobudur, een boedistische tempel van lavasteen, is omringd door winkeltjes en kooplieden, die je hun souvenirs willen aanbieden. Nou ja, aanbieden / proberen in je handen te duwen. Het is raar, als je erover nadenkt. Velen zijn hier zo arm, en dan komt er zo'n blanke aan ( wat hier sowieso al een attractie op zich is) en die heeft genoeg geld om je op slag miljonair te maken zonder er zelf iets van te voelen. Daar zou ik ook boven op springen, als het andersom is. Het is ook de bedoeling dat je gaat ' afdingen' ( ze roepen het allemaal in het nederlands), maar ik heb een beetje moeite met het concept. Het zal me een worst wezen of ik nu 60 of 80 cent betaal voor een tas, en meestal betaal ik meer dan ze vragen. Maar dat moet je niet te vaak doen, want dan wordt je door steeds meer verkopers aangevallen. En naast het feit dat ook onze geldvoorraad niet eindeloos is, en de hoeveelheid verkopers zo ongeveer wel), meer prullaria kunnen we gewoonweg niet meenemen.    De Borobudur zelf is indrukwekkend! Na er veel over gelezen te hebben is het onwerkelijk om er zelf te staan. Je moet de tempel met de klok mee beklimmen, van de onderste lagen tot de bovenste, die symboliseren hoe je kan transformeren tot boedha. Op de onderste laag is het de bedoeling dat we onze verlangens achter laten, maar het verlangen naar een groot glas koud water begint eigenlijk alleen maar toe te nemen, naarmate de klim vordert :). De kinderen vinden de stripverhalen op de wanden van de tempel wel fascinerend, maar zijn toch vooral meer geinteresseerd in het beklimmen en springen van de traptreden, wat maakt dat je ze goed in de gaten moet houden en we de verhalen van de gids misschien niet de eer hebben kunnen bewijzen die hij had verwacht. Maar het is een leuke, jonge, flexibele student en hij kijkt vol vermaak toe hoe we heen en weer rennen, foto's maken, op heilige beelden klimmen, drinken, meewerken aan een middelbare school project voor Engels, klauteren, drinken, foto's maken, met tientallen onbekenden op de foto gaan ( one more, please, ya?) en enorm genieten van het prachtige gebouw! Ik vrees dat het voor de overige gidsen nog veel frustrerender was, want al hun gasten waren totaal niet meer geinteresserd in de Borobudur, en maakten alleen nog maar foto's van ons! :)  Hoewel de jaartallen, het aantal beelden en de preciese geschiedenis van het gebouw me niet helemaal zijn bijgebleven, heeft het een blijvende indruk op me achter gelaten. Vooral de stoepahs bovenop, met het schitterende uitzicht. En de opluchting om beneden op een grasveld met een lekker briesje in de schaduw het gebouw in zijn geheel te kunnen bekijken. Als we rond een uur of twee thuiskomen ( ja, het voelt als thuiskomen) duiken de kids met mama lekker het zwembad in en gaan Jane en Bernard verder de stad in om een zilversmid te bezoeken. En het heeft wat jaren geduurd, maar die avond heb ik eindelijk een sieraad van een half miljoen gekregen! :)

 Dag 8: 's Ochtends bezoeken we, als brave toeristen, de Kraton, oftewel het paleis van de Sultan. We betalen totaal ongeveer 4 euro aan toegangskaartjes en krijgen er een Nederlands sprekende gids bij. Een trotse, aristocratisch uitziende Javaan, met een kris in een band op zijn rug. Hij vertelde dat zijn grootvader en vader ook krijgers waren van de sultan en altijd in de Kraton gewerkt hebben.Deze twee voorouders van hem zijn allebei 120 jaar en meer geworden!!Hijzelf is nu al 65 jaar . . .De arme man had een heel interessant verhaal, maar de pech dat met ons er ook een hele middelbare school op studiebezoek was, en die uiteraard allemaal met ons op de foto wilden.. We hebben een verplicht cultureel schoolreisje ineens een stuk interessanter gemaakt! Het paleis ( waar de prinsesjes wonen, zo vertelden we Josephine) was zeker interessant, vooral de stukken over Sultan de negende die in Nederland gestudeerd heeft. We hebben mooie foto's gemaakt en leuke souvenirs gekocht en nog een stuk van een gamelang voorstelling gezien!

Daarna besloten we om de andere geeikte bezienswaardigheden over te slaan en in plaats daarvan twee uur door de bergen naar de kust te rijden, want we hadden ergens gelezen dat daar mooie stranden waren. De reis ernaartoe was al een beleving op zich! Het uitzicht op de berg, de wegen, de sawah's in de valleien van de bergen. Dit zijn plekken waar nauwelijks toeristen komen, en zeker geen blanken, en helemaal niet in het regenseizoen ( Wat gek is, buiten het seizoen drogen alle rijstvelden op en is het werk voorbij) . We stopten om foto's te maken, en de mensen die op de rijstvelden werkten kwamen allemaal naar ons kijken. We kregen fruit aangeboden, rambutan en hebben als dank onze lunch teruggeven ( een doos vol lekkere broodjes), en mochten in de tuin kijken hoe de rijst verwerkt wordt. Wat een gastvrijheid en een vriendelijkheid bij alle mensen hier. Bij de tweede sawah waar we stopten om te fotograferen, mochten Jane en Bernard zelf meehelpen. Tot groot vermaak van de werkers sjouwt Bernard de zakken mee in de vrachtwagen. Hoewel de mannen hier minstens een kop kleiner zijn dan Bern, doen ze er zeker niet voor hem onder qua sterkte! En dan komen we eindelijk aan bij het beloofde strand. En ik kan zeggen; het was nog veel mooier dan verwacht. Een wit zandstrand omringd door hoge kliffen. Brekende metershoge golven op het rif, kleurige vissersbootjes op het strand, een rotseilandje voor de kust waardoor het strand beschermd  wordt tegen de hoge golven en een ondiepe baai creëert met opgewarmd water om in te pootjebaden ( ook veilig voor de kids). Doorkijkjes onder de rotsen en de mooiste schelpjes en stukjes koraal wachtend om gevonden te worden. En dat paradijs hadden we helemaal voor onszelf! Zonder twijfel de mooiste plek waar we ooit geweest zijn. Ik zou zeggen, bekijk de foto's ( in het echt is het nog veel mooier!) en zorg dat je er ook komt. Dit moet je een keer in je leven gezien hebben.. Ow ja, je kon het eilandje ook nog beklimmen om het uitzicht van boven te bewonderen.

Dag 9:Vandaag hebben we een door het reisbureau aangeraden fietstocht op het programma staan. Smaragd reizen biedt hier al jaren reizen aan en hebben op een gegeven moment fietsstoeltjes voor kinderen deze kant op gestuurd. Een half uurtje buiten de stad komen we aan bij de vriend met de fietsen en lopen we een rondje over de ochtendmarkt.

Daar staan ongelofelijke hoeveelheden voedsel ( krijgen ze dat wel op iedere dag? ) en we mogen overal proeven. We kopen selendangs ( Indonesische draagdoeken voor baby's) en krupuk om thuis te bakken en crocs voor robin ( 1 euro). Daarna krijgen we een kopje thee bij de meneer thuis met bakken vol heerlijkheden als balu-balu, lemper ( speciaal gehaald omdat ik zei dat ik dat zo lekker vond), tempeh, matabah, kwe lapis, schalen vol en veel te veel om allemaal op te eten.

Daarna stappen we op en fietsen we langs de sawahs en door de kampung, en stoppen bij verschillende huizen de lokale ambachten te bekijken, zoals het maken van tempeh, of traditioneel javaanse huizen. De kinderen spelen in een tuin vol avocado bomen, durian bomen, koffieplanten, bananenbomen, papayabomen, chili pepers, gemberplanten, bamboe en loslopende kippen. In de schaduw van de bomen tekenen ze in de aarde en spelen met de lokale kinderen. Net zoals  Jane, al die jaren geleden, dat met haar zussen deed. En waarschijnlijk net zo zonder besef van de schitterende omgeving om hen heen.. Heerlijk! We geven veel van onze potloodjes weg als dank voor de gastvijheid. We spelen bij een ander huis tussen de bamboe en wassen daar onze handen in het riviertje. Na een paar uur, waarin we hooguit 3 kilometer afgelegd hebben, komen we weer aan bij het huis en stappen we, na een tweede ' helping' van de heerlijkheden, in de heerlijk koele bus om de laatste middag in yogyakarta aan het zwembad door te brengen en met het schrijven van dit verhaal. Als afsluiting in diner in het prieeltje en de volgende dag op weg naar Semarang!